Jeżeli strony określonej umowy mają siedzibę w dwóch różnych państwach członkowskich to przysługuje im co do zasady możliwość wyboru prawa właściwego dla danego stosunku prawnego. Strony umowy mogą wybrać więc prawo państwa, w którym znajduje się siedziba jednej ze stron lub prawo państwa trzeciego nie „związane” z żadną ze stron umowy. Istnieje także możliwość dokonania wyboru prawa właściwego dla całej umowy lub tylko dla jej części.
Międzynarodowe prawo zobowiązań UE – a dokładniej rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) (Dz. Urz. UE L 177 z 04.07.2008 r., str. 6) – dopuszcza więc działanie stron (wyrażenie woli) polegające na zawarciu umowy co do prawa właściwego dla łączącego je stosunku prawnego.
Od wyboru prawa właściwego dla danej umowy należy jednak odróżnić sytuację, w której strony włączają poszczególne przepisy prawa określonego państwa do treści umowy – nie wybierając jednocześnie prawa tego państwa jako prawa właściwego.
Możliwość włączenia poszczególnych przepisów określonego państwa do treści umowy – jest jak najbardziej dopuszczalna. Można to wywnioskować z treści pkt 13 preambuły w/w rozporządzenia. W myśl przedmiotowych postanowień:
Niniejsze rozporządzenie nie wyłącza możliwości włączenia przez strony do umowy – na zasadzie wskazania materialnoprawnego – przepisów prawa innego niż prawo krajowe lub postanowień konwencji międzynarodowej.
Z postanowień w/w pkt 13 preambuły wynika więc, że włączyć do treści umowy poszczególne postanowienia określonej konwencji międzynarodowej – pomimo, że dana konwencja nie stanowi części prawa właściwego dla danego stosunku prawnego. Przykładowo strony mogą umieścić w umowie określone przepisy konwencji wiedeńskiej o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów z 11 kwietnia 1980 r. (CISG) – pomimo, iż dana konwencja nie stanowi prawa właściwego mającego zastosowanie do danej umowy. Przedmiotowe przepisy konwencji staną się w takim przypadku postanowieniami umownymi, które będą oceniane zgodnie z prawem mającym zastosowanie do danego stosunku prawnego.
Na marginesie należy zwrócić uwagę na fakt, iż niemieckojęzyczna wersja w/w pkt 13 preambuły ma nieco inne brzmienie od polskiej wersji. W myśl niemieckiej wersji językowej:
Diese Verordnung hindert die Parteien nicht daran, in ihrem Vertrag auf ein nichtstaatliches Regelwerk oder ein internationales Übereinkommen Bezug zu nehmen.
W niemieckiej wersji językowej pominięto więc określenie – na zasadzie wskazania materialnoprawnego. Niemiecka wersja językowa w/w postanowień pkt 13 preambuły utwierdza więc w przekonaniu, iż strony powołując się na określone normy przepisów prawa lub postanowienia konwencji międzynarodowej – nie czynią tego prawa właściwego dla danej umowy, ale włączają określone normy lub postanowienia do treści zawieranej umowy.
r. pr. Philipp Kolański